Məni səssizliyimdən anlayacaq birini istədim, yaxşı deyiləm deyəndə boş ver, keçər deyən yox, nə olur olsun yanındayam deyəni istədim.Yaxud yaxşıyam dediyimdə bilirəm deyilsən deyən, sonrasında təkidlərlə məni bezdirən, problemimi min bir yolla öyrənən və onu mənimlə birgə həll etməyə çalışan birini istədim.Mən məni sevən birilərini istəmədim, bir az anlasaydılar bu mənə yetərdi, milyonların içində tək qaldığımı hiss etsəydilər kafi idi.Amma heç kim qanayan ruhumu görmədi, başqalarının yaralarını sarmağa çalışarkən öz yaram çoxdan virusa bulaşmışdı və bütün oqanizmimə yayılırdı.Məni sağaldacaq bir həkim yox idi, bunu bilirdim.Yenə də özüm özümə dərman olacaqdım, yenə güclü görünəcəkdim, yenə kənardan gülüb, içdən öləcəkdim.