Ona inanan insanların sayı günü gündən azalır. Bir çoxları onu yaşamaqdan, yaşatmaqdan çəkinir.
Daxilindəki hissi hər kəsdən, ətrafındakı hər şeydən gizləməyə çalışır. Ona olan inam, hörmət, ümid
günü-gündən azalsa belə o hiss hər kəsin daxilində vardır: Sevgi.
Lakin hər zamanmı layiq olan şəxsi sevirik?
Onun layiq olduğu sevgi, qayğı, diqqət və nəvazişi ona veririk?

Təəssüf ki yox. “ Kaş” kəliməsini bəlkə də dəfələrlə işlətmiş oluruq. Hər gün daxilimizdəki ümid hissi
azalır, hər gün gözlədiyimizdən daha azını almış, hər an daha çox təəssüflənmiş, peşmançılıq hissi çəkmiş
oluruq. Nəhayət: “ O mənə layiq deyil” ifadəsini işlətmiş oluruq. Özünü və qarşındakı insanı bu ifadə nə
qədər incitsə belə, həqiqət olaraq qalmaqdadır.
Hər şeyin başlanğıcı gözəldir deyirlər: Sevgidə də olduğu kimi.

İlk başda bu sevgi səndə nə qədər qürur və fərəh hissi oyatsa belə, sənə nə qədər sevinc bəxş etsə belə
sonda həmin hisslərdən əsər-əlamət qalmır. Sadəcə onu unutmağa çalışırsan. Səbəb: Sənə və sənin
sevgivə layiq deyildir.

Sevirik, daha sonra bizə layiq olmadığını görürük...
Layiq olmadığını bilə-bilə özümüzü oda atırıq...
Buna baxmayaraq yenə sevməkdə davam edirik...