Biri var imiş, biri yox imiş. Bir zamanlar bütün duyğuların üzərində yaşadığı bir ada var imiş.
Xoşbəxtlik, kədər, ağıl və digərləri... Eşq də daxil....
Bir gün adanın batacağını bütün duyğulara xəbər vermişlər...
Bütün duyğular adanı tərk etmək üçün qayıqları hazırlamışlar.
Eşq adada qalan ən son duyğu olmuş. Çünki mümkün olan ana qədər adada qalmaq istəmiş.
Ada batmağa başlayanda eşq kömək istəməyə qərar vermiş...

Zənginlik, çox böyük bir gəminin işində gedirmiş. Eşq, zənginlik mənin yanında apara bilərsən deyə soruşmuş?
Zənginlik, yox gələ bilmərsən demiş, gəmidə o qədər qızıl var ki, sənə yer yoxdu.

Kədər çox yaxından keçirmiş. Eşq, kədər mənidə yanına ala bilərsən deyə soruşmuş.
Kədər, o qədər kədərliyəm ki tək qalmağa ehtiyacım var demiş.

Xoşbəxtlikdə yaxınlarda imiş, ancaq o qədər xoşbəxt imiş ki, eşqin çağırışını eşidə bilməyib.
Birdən eşq bir səs eşitmiş, gəl bura daha orda qala bilmərsən.
Eşq dönüb baxanda, qoca birinin yanına yaxınlaşdığını görüb sevinir. Sevincindən onun ansı duyğunun qayığına aldığını bilməyib. Sahilə yaxınlaşdıqda qoca eşqi buraxıb yoluna davam etdi. Eşq ilk gördüyü duyğudan, bilikdən, soruşmuş, mənə kömək edən kimdi?
O zamandır deyə cavab vermiş bilgi.
Zaman? O mənə niyə kömək etdi?
Bilik gülümsəyib: "Çünki zaman eşqin nə qədər böyük olduğunu başa düşür"