Həyatıma gəldiyin ilk gündən bəri yeni bir səhifə açmişdim, ömür kitabımda. Sadəcə mən, sən, biz vardıq hər cümləsində... Bərabər bir yola çıxdıq sonsuz bir yola.. Mən heç yorulmadan irəliyə doğru addımlarkən, sən geriyə baxmaqdan heç vaz keçmədin. Gec oldu amma anladım. Sən mənim romanımın baş qəhrəmanı olarkən, mən sənin iki sözündən biri belə olmadim..
Yaşatdığın hər şeyinlə qəbul etdim səni.. İndi düşünürəm də bütün bunlara dəydimi yəni?..
Bundan sonra ikimiz deyə bir şeyin olmasi nə qədər mümkünsüzsə, həyatımda qoyduğun izlərin silinməsi bir o qədər imkansızdir. Mən sabah kaşki deməmək üçün bu gün yaxşıki sənsizəm amma sən əlində olanın dəyərini bilmədiyin üçün əbədiyyətə kimi mənsizsən... İndi yaxşı fikirləş bu oyunda kim uddu kim uduzdu??