Gözlərimi bağlamaq keçir içimdən sonsuz bir yuxuya, yatmaq, yatmaq... və bir daha oyanmamaq...
Nə gözəl bir vüsat deyilmi? Ölüm deyilən məchul sondur.
Amma bilirəm ki, hər iki dünyada da olmayacaq yanımda.
Ey fani külək. Niyə bu qədər mərhəmətsizcə vurursan pəncərəmə. Səndə intiqam alırsan məndən öz ağlına görə.
Halbuki mənim gözlərim səndə deyil, həmişə aralı buraxdığım qapımda.
O gələcək, siləcək ölüm səssizliyini otağımdan.
Çıx get indi, döyünmə dəli-dəli, insafsızca vurma özünü oradan oraya. Təkliyimi də götür get buralardan...
Gizli bir məktub yerləşdirim cibinə. Get onun qapısını döy yavaşca. Göz yaşlarımı götür. O, yağışı çox sevər bilirəm. Pəncərəsindən sız içəri. Bir su kimi ovuclasın məni , əllərindən ürəyinə sızım ...