Hardan necə başlayacağımı bilmirəm.Çünki hər başladığım yer məni sonda bitirir.Qaçmaq
istədim, insanlardan yox, çünki onlar özləri-özlərdindən qaçırlar.Biraz
uzaqlaşmaq, yorğun hava,meyxoş hisslər və birdə tanımadığım bir
yer.Təklikdə özümlə söhbət etmək istəyirəm.Əlbətdə dəli deyiləm,anlayın
məni!dəli deyiləm, sadəcə yorğunam.Günahlandırdığım hisslər var, mənə
məndəndə yaxın olan.Onlarla danışmaq istəyirəm.Hər
dəfə yaxınlarla prablemləri bölüşmək istədiyimdə "danış görüm özün
necəsən?" deyərək gülünc səslənən sualları məni çox yordu.Anladım
ki sonra, tək qələmlə iş düzəlmir, çirneldə prablemləri yazdıqca
qutarmağa doğru gedir.Xoşbəxtlikdən nə qədər yazırsamsa yazım, heç bir
vərəq etməz. Prablemlərdən yazdıqda isə vərəqin yetmədiyini
anladım.Axır-əvvəl hər şey bitəcəyini bilib nəsə etmək istədim ki,
günahlarım azalsın. Prablem ailə iş, ev hamısı bir həyatın içində
yerləşdikə, həyat mənasız görsənir həddən artıq. Hərə bir cür bədbəxtdir
mənsə iki cür.Cismən diri ruhən vaxtı çatmış biri..Yaşadıqca görürəm
ki, sevgi puzzleın çatışmıyan bir hissəsidir.Əldə etmək üçün maraqla çalışarsan, tamamladıqdan sonra sıxlıb yeni bir maraq axtarırsan.İnsan
oğlu bezməklə yetinməyir...Arxaya baxmadan qaçaraq uzaqlaşmaq, qorxduğm
hisslərin quysuna yıxılıb düşmək və qışqıraraq yardım istəmək.Necədə
gülünc görünür)) Bəlkədə uşaqlıqda aldandığımız cizgi filimlər vardı
deyə həyat gözəl görünürdü? Bəlkə uşaqlıqda gördüyümüz hər üz gözəl görünürdü? (Bilmirəm)
- 9 Yaşıma qayıtmaq istəyirəm hər gün.Çünki hər sabahlarda yalnız oyun oynuyacağımı düşünürdüm, böyüdükçə həyatın mənimlə oynuyacağını deyil...