Mənimdə bir qəlbim var imiş indi hiss edirəm.Hərkəsdən və hər şeydən qaçarkən bir gün gözləmədiyin yerdə heç tanımadığın birinə təslim olmaq…
Səbəbsiz yerə.
Bəlkədə səhv olduğunu bilə-bilə…
Vaxtsız , amma bir gülüşlə birləşən iki həyat…
Necə də xoşbəxt ola bilərdik ....
Artıq çox gec, sualları qoydum bir kənara..
Səssiz həyatıma xoş gəldin həyatım dedim...Gəlişi ile həyatı tapdım özlüyümdə …İndi hər şeyə tamam fərqli və qiymətli baxırdim...Yanında çox xoşbəxt idim. Onunla olanda mənə gülmək yaraşırdi.…Deyirəm ya o məna verdin həyatıma ya da, mən məna verdim onun həyatına …
Yene də, içimdə qorxularım var idi amma danışa bilmədiyim qorxular…
Onu incitməkdən qorxurdum və ya onun məni incitməyindən qorxurdum…
Uzaq durmaq istədikcə daha da, bağlanırdim ona getmək istədikcə yaxınlaşırdim ona… özümə etiraf etdiyim ama ona heç cür etiraf edə bilmedim ona vurulduğumu və yenidən aşiq olduğumu....
Onunla keçən hər gözəl günümün sonunda , ikimizlə əlaqədar arzular qururdum.Amma o dəqiqə ağlıma gələn cümlə:
Hər sevginin sonu bir əlvidadır! …
Səssizcə qışqırıram məni özündən ayırma…Onunla yeni bir günə sabahın xeyir deye bilmemek cetin imiw.
və ona sarilmaq,qulağina pıçıltı ilə söyləmək istədim.
‘’ Sadəcə xoşbəxtlikdən və həyacandan döyünsün ürəyim sevgilim‘’
demək istəyirdim amma deyə bilmədim….
Hər sevginin sonu bir əlvidadır!...
Gedərkən Sadəcə yarımçıq cümlələrim qaldı ona....Artıq bu şəhəri sevmirəm …
Bu şəhərin küçələrində gəzmək istəmirəm ..
Hər şeyi unutmaq istədikcə bütün hər yer və hər küçə onu xatırladır mənə ...
İkimizə heç bir xəyal qura bilmirəm, çünki ikimiz deyə bir şey yoxdur artıq. , O və mən ikimizdə var idik bu həyatda amma çox heyif ki, iki yad bir insanlar kimi idik…
İndi onun olmadığı bir yerdə amma onu xatırladacaq bu şəhərdə onu gözləyirəm.. Ve ona sevdiyimi qebrinin bawinda soylemek cetin imiw....
Qarşılıqsız sevginin sonu yoxdur deyirdi mene. Ancaq men bunu ona etiraf etmekden cekinirdim.Bunu bir tək mən və Tanrım bilir.Bəzən zamanı geri qaytarıb onu dünənimdən çağırmaq,axtarmaq istəyirəm.Amma bunu o duymaz, qara torpaq ses aparmirki. Ona aid heç bir əşya da qalmayıb yadigar.Yadigar qalan acı xatirən və yaddaşımdan silinməyən senin son menzile yola salidiqi gundur. O deyirdiki sənsizliyi,həsrəti özümlə qəbr evinə kimi daşıyacam deyəsən. Belede oldu men ona etiraf etmemiw onu itirdim.Zaman həm ən güclü rəqib,həm də ən yaxın dostumdur.Sən də mənim zamanımsan. Cox aci cekirem, sessizce Ruhsuz bedenini gorduyum o an oldurur meni.
Bu mənim ona qarşı olan acı istəyimin köküdür ki,cücərdir onlu həsrətimi...
Nə yazıq bu həsrət ümid bəhrəsi vermir.
Belkede Anlamırsız ...Dərdim də, dərmanım da "O"...Hərşeyim.. Əvvəlimdə , sonumda "O"..Yanağımdan axan yaşlardan xəbərsizəm mən..Niyə ağlayırsan deməyin...Gülüşü gəlir, gözlərimin önünə..Niyə gülürsən deməyin..Buralarda deyiləm ki, mən...
Bir gün aynada ağ gelinlik içinde görsemde ozumu her zaman o olacaq içimde…o gun yene getdim onun yanima qebrine sarilmaqa, ona ehtiyacim olduqunu demeye... Ancaq ilk defe idi ki o mene yardim etmedi, sesime ses vermedi. Ve o an özume dedimki Şebnem
Bəsdi ..Ağlama ...Dur Ayağa .. !!Qovuşacaqsan onsuzda indi..Gülünü qoy və get.Sonda bir etiraf edim:Səni hələ də sevirəm...meni bagiwla sene ve senin sevgine mohtacam..