Öyrəşmişik,
evdən çıxıb ayrılanda,
qapısını bağlamağa.
Açarı da, düz qapının yanındakı
bir daş altda saxlamağa...

İllər öncə, ayrılalı,
ürəyimin qapısını bağlamışam,
qoymuşam bu sevginin də,
bir daş altda, bir daş üstə...

Çürüdəcək bu açarı
Fəsillərin ən qəddarı,
Nəhs illərin ən qəddarı,
Bir daş altda.
Qarışacaq bu açarın çürük cismi torpaqlara,
Qovuşacaq bu açarın ruhu göyə,
Göyə niyə?
Niyə göyə?
Nəyə görə?
Göyə deyil,
üstündəki daşa hopub yaşayacaq.
Yaş axacaq
bu kimsəsiz,
bu açarı tapılmayan köhnə evin kənarından ötənlərin gözlərindən.
Yaş axacaq bax, bu evin qarşısında,
Yaşlar sel olub axacaq,
Yaşlar axıb sel olacaq,
Daxilində açar olan həmin daşı sel alacaq
qucağına,
sel qatacaq qabağına,
daşıyacaq...
Daşıyacaq göy dənizə çatanacan,
düz o daşı dalğaların qucağına atanacan.
Daş düşəcək göy dənizdə, dalğaların ağuşuna.
Dalğaların gəmisində hey üzəcək
Göy dənizin o başına, bu başına.
Göy üzünün qəzəbindən
qaralacaq göy bənizi,
əsəbindən,
ağlayaraq buludların göz yaşına,
yağışına qərq edəcək göy dənizi.
Uğuldayıb küləyilə coşduracaq sularını,
yağışıyla daşdıracaq sularını,
Coşub daşan ağ dalğalar
yüksələcək göy üzünə,
buludları qovlamaqçün,
Coşub daşan ağ dalğanın üstündəki
həmin daş da yüksələcək göy üzünə.
Göy qorxacaq həmin daşdan,
Döyüşməkçün,
odlu şimşək qılıncını çıxaracaq,
Bir zərbədə daşı vurub parça-parça qoparacaq.
Qəlpələnib töküləcək göydəki daş.
İçindən bir açar çıxıb, göy üzündən sallanacaq.
Onda,
bizim ruhlarımız çoxdan göyə yollanacaq.
Sən götürüb o açarı,
salacaqsan ürəyimin qapısına...
Həmin anda,
göy üzünün bulud üzü birdən-birə,
yappoz kimi ayrılacaq iki yerə.
Parlaq günəş görünəcək buludların arxasından,
İkimiz də,
Yer üzünə səadətlə baxacağıq,
parlaq göyün ortasından.

Ceyhun Aranlı