Atam hər gecə mütləq otağıma girər və üstümü örtüb, oyanmamam üçün alnımdan yüngülcə öpər gedərdi. Bu aralar fərqlidir amma. Çünki hər gecə otağıma girdiyində, məni tavana boş-boş baxarkən görür və ağlından bir sürü şeylər keçirir bilirəm. Amma soruşmur, susur. Eyni şəkildə yaxınlaşıb, üstümü örtüb alnımı öpər gedər.
Bu gecə yenə gəldi. Yenidən alnımdan öpüb otaqdan çıxarkən ayaq saxladı. Və dönüb mənə "Yuxularını qaçıran və səni özünü bu qədər boş hissetmənə səbəb olan adamı bağışlama qızım. Mən sənə sual verməyə qıymazkən, onun səni bu qədər üzməsinə haqqı yoxdur" dedi və otaqdan çıxdı. Mən yenə qaldım tavanla baş başa. Eləcə təəccüblü, durğun və bomboş bir halda.