Fikir vermisinizmi…necə tez böyüdük?

Necə münasibətlər daha əvvəlki kimi olmamağa başladı, necə telefonlarımız yad adlarla dolmağa başladı, analar bayırda çox gəzəndə danlamamağa başladı. Bəs necə zarafatlaşırıq? Utanmayaraq...

Ölümün nə olduğunu öyrəndik, itirmək nədir, unutmaq, atmaq, geridə qoymaq və qapını kilidləmək.

Ünsiyyət , artıx heç kəsdə"çətin şey deyil", artix bağlı dostluğlar etmiriy. Etiraf edilməli vaxtdir ki, ya hər şey çox sadədir, ya da heç nəyi faciyə etmək lazım deyil.

İndi gərək hərəkətlərinə cavab verəsən və qərar qəbul edəsən.

Telefon zəngləri daha az gözləyirsən, tez -tez telefonu söndürürsən, insanlarda məyus olmaq adət halini alib.

İndi kiminsə artıq öz aiəlsi, uşaqlari var.

Günəşin işiqina artıq sevinmək daha çətinləşib.

Yağışa nifrət isə daha asandır,
— axı o hər şeyi korlayır, ləkələyir.

Yay — bu isə təkcə" məktəb olmayacax"deyil, doğma yurd-yuvalarına, dağlar, dənizdir.

O qədər maraqlı sözlər yaranıb:
stress, pəhriz, məhəbbət, istifadə etmək, unutmaq... .
amma onlar elə tez bezdirdilər.

Səmimiyyət hardasa itib. Fikir vermisinizmi...?.