Sənin gözlərimdə heç köhnəlmədiyin, köhnəlməyəcəyin kimi...
Mən səni tapmaq üçün bütün dünyanı gəzə bilərdim amma sən tapdın məni.
Məndə itirdiyim məni... Uzansam sənə, toxunmaq bir şey deyil yanmaqdan qorxuram.
Qorxduqca qaçıram səndən, qaça bildiyim qədər uzağa...
Nə qədər uzağa qaçsam o qədər yanımda olursan sonra...
Mən də qələmimi əlimə alıb yazıram. Diyircəkli qələmim tükənir,
danışan dilim lal olur, izah edə bilmirəm səni kağızlara...
Həyat eşq rənginə büründükcə dağlar həsrətə yüklənir. Dağlar daşıyarmı bu yükü bilməm amma mən əzilirəm həsrətdən. Aşan müalicəsi yoxmu? Ağrılar çəkirik və tel tel qopur həyat əllərimizdən. Uzanıram, tuta bilmirəm qopan ipləri. Dayan və bax indi keçmişə. Haradayıq? Başdamı, sondamı, yoxsa bu küçənin adı eşq çıxmazımı?
Hər bahar bir başlanğıc və hər gözəl şey ümidə yeni bir addım. Haydı çıxaq saxlandığımız gizlidən. Çıxaq və keçən bahar kimi ümidimizi uçuraq öz səmamızda bu baharda. İcazə verək qağayı səslərinə, çəkək içimizə çiçək qoxularını çobanyastığı bağçamızda. ..Hadi çıxaq saxlandığımız gizlidən və qaçaq bu dünyadan..
yorulduq. ..Yıprandık...Ama hər bahar ümid demək hələ. ..Umudum var amma yenə də gözlərəm yanır. ..Göz mənbələrim quruyana qədər ağlayıram. ..Sonra ürəyimdə mamam qurşağı çıxır. Hər rəngdə səni görürəm. Mavi xəyallarımızı, sarı bizi istilədən günəşi çağırır ağılıma.
Tut ki bu bahar da digər baharlar kimi bitsin. Nə çıxar. ..Neçə bahar qaldısa ömürümdə mənim o qədər ümidim var...