Sonra artıq böyüyürsən.Artıq atanın əlini tuta bilməyəcək qədər,hər çətinliyində ananın arxasına gizlənə bilməyəcək qədər olqun insan olursan.Yüklərin,dərdlərin və hüzünlərin də səninlə bərabər böyüyür.



Dünyan uşaq gözlərinlə baxdığından daha fərqli bir rəngə bürünür.Öhdəliklərin qədər yorğunluqların da artar.Və heç bir yerdə,ananın dizinin dibindəki istiliyi tapa bilmərsən.



Sənə hər şeyin azını layiq görən insanları tanidiqca atanın o ucsuz bucaqsiz ürəyindəki şəfqəti axtarırsan.Böyüdüyün o kiçik evin havasını nəfəsinə çəkdikdən sonra,hüzurun məkanlarda deyil,insanlarda olduğunu,gözündə hər şey dəyərsiz və kiçilməyə başladığı zamanlarda böyüdüyünü anlayırsan.



P.S-Kaş ki,heç böyüməsəydim... :ciyy: