Bilirsizmi mənim problemim nədir? Mən insanlara çox tez bağlanıram. Və bağlanan kimi etdiyim ilk iş o insanı Xoşbəxt etməyə çalışmaq olur. Başım o insana o qədər qarışır ki, özümün də xoşbəxtliyə ehtiyac olduğunu unuduram. Ailəsini düşünən ata kimi oluram yeməyib yedirən ana kimi. O məni tərk edəndə, mən üzümü çevirib getmək əvəzinə tərk edildiyim yerdə donub qalıram. Ona görə ki bu mənəm əkdiyini biçməyən, başkasının xoşbəxtliyinə xoşbəxt olan. Mən bağlandığım insanlara ürəyimdə elə böyük yer ayırıramki, ondan sonraki o boşluğu birdə doldura bilmirəm. Elə buna görədə mən əzab çəkməyə məhkumam, anlayırsızzmı məni?(