Mən kaş ki sənin o uzaqlara baxan gözlərinə vurğun olsaydım, kaş ki tək buna görə sevsəydim səni. O zaman çox asan olardı səni keçmişə buraxıb getmək hər kəs kimi, unuda bilmək. Amma tək baxışların deyildi ki məni sənə beləsinə bağlayan. Həm bu fiziki bir eşq də deyildi heç bir zaman sənə hiss etdiyim. Bilirəm, əgər elə olsaydı aylardır üzünü görmədən sənin, yenə səninlə dolu belə yaşaya bilməzdim. Unudardım səni çoxdan. Həmişə başqa bir şey vardı ürəyimi sənə məhbus edən, həmişə nə olduğunu bilmədiyim bir şey vardı. Nə gözlərin idi məni sənə beləsinə bağlayan, nə o bütün dərdlərimi çətinlikmi al/götürüb içimi gözəlliklərlə dolduran o yaz səhərinə bənzər gülüşün, nə də camalın, gül yüzün…

 Məni əgər həqiqətən tanısan bilərsən bir şəkildə; sevərəm sözləri də qorxaram çox, sahibindən saxlayaram vusala çatmış, bir bütün cümlə olmuş o sözləri. Məni tanısan bir az olsun bilərsən əslində kimsənin nə baxışına könül verərəm, nə də torpaq olub gedəcək olan bədəninə. Sənin də "uzaqlara doğru bir baxışın vardı, kaş ki tək bunun üçün sevə bilsəydim səni."