İnsan ürəyi bəzən çox kövrək, titrək, küskün olar. Bəzən bircə sözə, bir sərt baxışa, soyuq baxışa küsər, inciyər...Sanki bir körpədir. Nazlanamaq istər, bəslənmək istər, sevilmək istər. Küsən bir könül barışıq istər. Bəzən qürur qoymaz onu barışmağa. Qoymaz ilk addımı atmağa...Deyər barışma...Qürur gözlərə əmr edər: "Baxma,görmə yalvarışları...Görmə düzgünlüyü, həqiqəti..."Qürur qulaqlara əmr edər :"Eşitmə bağışla sözünü. Eşitmə deyilən sözləri...Bir kərə dinlədin, eşitdin küsdürdü səni...Daha dinləmə...eşitmə..." Qürur əmr edər dodaqlara: "Deyilən hər sözü təbəssümlə qarşılama...gülmə..."Bəzən qürur yaradar incikliyi, uzadar barışığı.
Bəzən küsərik barışacağımızı bilə-bilə. Bəzən küsərik barışmaq istəyi ilə...