Çoxumuzun başından keçmiş bir əlaqə növü vardır. 'saqqız kimi uzanmış ...', 'onlar əsrlərdir birlikdə onsuz da' deyə bəhs edilən ....
Bir incik bir barışıq .. amma mütəmadi olaraq birlikdə ... mütəmadi olaraq davalı əlaqələr.
Qopamadığımız sevgililərimiz ... tərk edib edib geri gəldiyimiz ...
Hər dəfə 'artıq bu son' dediyimiz ... amma yenidən başladığımız ...
Görəsən başqasını həyatımıza soxmaqdan qorxtuğumuzdan mı ...?
Yoxsa həqiqətən onu sevidiyimizdən mi ...?
Niyə ..... nə üçün ayrila bilmirik biz bu əlaqədən heç cür ...?

Qadınlar ...
Onun bir başqasına dokunabilme ehtimalını düşündükcə havalanarlar ...
Kişilər ...
Ona bir başqasının dokunabilme ehtimalını düşündükcə havalanarlar ...
Qadınlar ..
Özündən daha gözəl biri ilə birlikdə olma ehtimalını düşündükcə havalanarlar ...
Kişilər ...
Özündən daha müvəffəqiyyətli biri ilə birlikdə olma ehtimalını düşündükcə havalanarlar ...
Qadınlar ...
Paylaşamaz ...
Kişilər ...
Paylaşa bilmez ...
Yalnız mənim ... Həmişə mənim ... olsun istəyərlər ...

Əlaqəyə olan bağlılığımızı deyil, ego'larımızın bizi, daha doğrusu birliyi bu hala gətirdiyini düşünürəm.
Qadınların əmək verdikləri bir şeydən asan asan el cekmemek kimi bir düşkülüyü vardır.
Hanı uşaqlarımız üçün illər sonra söylədiyimiz 'saçımı süpürgə etdim mən sənin üçün' ifadəsi var ya ...!
Eynisini birlikteliğimiz içində söyləyirik ....

Bir adamı sevmənin, onu yaşamanın verilmiş bir əmək, sərf edilmiş bir zaman, tüketilmiş anlar olduğunu düşündüyümüz zaman ayrila bilmirik bu birlikdən.
İçimizdəki 'yetişdirmə' motivi sayəsində, İllaki ona qattıqlarımız olduğu fikrinə dusduyumuzden ...! Bu ankı halının bizim sayemizde olduğuna inandığımız kişiləri çıxardıb atamıyoruz həyatımızdan heç cür.

Uğrunda imtina etdiyimiz məqamlar olduğunda, həyatımız ilə əlaqədar müəyyən dəyişikliklər etdiyimizdə o əlaqə üçün, o artıq 'bizim' olur. Bizim adamımız .. bizim həyatımız ... başqasının ola bilməz ...!
Atdığı hər addımı, hər reaksiyasını, hər kefini, hər kədərini o qədər yaxşı tanıyırıq ki, "onsuz da bir başqası ilə xoşbəxt olma şansı yox ...! 'Deyə bilirik.
Sanki dünyaya bizim ilə birgə gəlmiş, daha əvvəl heç xoşbəxt ola bilməmiş, kimsə onu anlaya bilməmiş kimi ..

Yaxşı kişilər ..! Onlar xoşbəxtlər mi görəsən bu vəziyyətdən ...?
Ya da onlar nələr hiss edirlər bitməyən bu birliklər ilə əlaqədar ..?

Kişilərin də uzun zamanlarını keçirdikləri, birlikdəlik çox yaşanmışlıkları olan qadınlara qarşı inkişaf edən bir 'qoruma' istəkləri var. Onlar bizdən çox daha çox öhdəliklərinə götürür əslində. 'Ya mənim ol, Ya torpağın' deyə bilən bir adamın, uzun illər sürən bir əlaqəsi ayrila bilmemesi, o qadının başqa biri tərəfindən sevilməsi fikirini qəbul etməsi heçdə asan deyil.

Sürüb getsin mi bu elaqe məcbur edə məcbur edə yaxşı ...?
Oturupta düşünülmesin mi üzərində ...?
Sevir bilirəmmi ... sevilməsinə mi qorxuram ... görəsən ...?
"Mənim səpdiyim toxumların çiçəklərini bir başqası iyləməsin ...!" Deyə mi ...?