Ananın bətnindəki iki əkiz uşaqdan biri o birindən soruşur:
- Sən doğumdan sonrakı həyata inanırsan?
- Əlbəttə inanıram. Hamı bilir ki, doğuşdan sonra həyat var. Biz burada ona görəyik ki, güclənək, doğuşdan sonrakı həyata hazır olaq.
- Boş söhbətdi. Doğuşdan sonra həyat ola bilməz. Olsaydı kimsə qayıdıb deyərdi ki, orada həyat var. Sən bilirsən orada həyat necədi?
- Mən inanıram ki, ora daha işıqlı olacaq, biz özümüz gəzəcəyik, öz ağzımızla yeyəcəyik və başqa işlər görəcəyik.
- Nə nağıl danışırsan? Adam özü necə yeriyər, adam necə öz ağzı ilə yeyər? Gülməlidir! Bizi qidalandıran göbəyimiz var. Doğuşdan sonra həyat filan yoxdur.
-Mən əminəm ki, bu mümkündür. Sadəcə olaraq hər şey bir az başqa cür olacaq. Bunu fərz eləmək mümkündür.
- Axı oradan hələ heç kim qayıtmayıb. Həyat sadəcə olaraq doğuşla bitir.
- Yox! Mən bilmirəm doğuşdan sonrakı həyat necə olacaq, amma əminəm ki, biz ANAnı görəcəyik və o, bizim qayğımızı çəkəcək.
- ANAnı? Sən inanırsan ki, ANA var? Varsa bəs o hardadır?
- O hər yerdədir, bizi əhatə edib və onun sayəsində hərəkət edirik, yaşayırıq, onsuz mövcud ola bilmərik.
- Cəfəngiyyatdı! Mən heç bir ANA-filan görməmişəm, odur ki, əminəm ki, ANA yoxdur.
- Səninlə razılaşa bilmərəm. Axı hərdən sakitlik olanda, onun necə oxumasını eşitmək olur. Hiss eləmək olur ki, o, bizim dünyamıza sığal çəkir. Mən qəti əminəm ki, bizim əsl həyatımız doğuşdan sonradır!