Yara'na məlhəm (4-cü bölüm)

Qeydiyyat Şifrənin bərpası

Qadınla.Com

Tarix: 20-06-2019, 11:00

Müəllif: Lusi

Şərhlər: 4

Baxılıb: 4 595

Bölmə: Bölümlü Hekayələr

Səs ver:

(səs: 1)

Bu Sofiya idi... Mən ona, O isə mənə baxdı... Burda işləyirdi yəni? Bir şey demədən menyunu Farizə verib yanımızdan ayrıldı. Nə yəni, atası onun maddi vəziyyətini belə qarşılamırdı? Bu necə ailə idi axı... Salehin "Bu kölgə burda işləyirmişki" deməsi ilə Farizlə məndən başqa hamsı güldü. O qıza kölgə deməkləri əsəbimə toxunurdu! "Onun bir adı var Sofiya!"dedim əsəbləşdiyimi ona bəlli edərək. Gülən üzləri bir anda dayandı. Səsini temizləyib "Oo demeki kölgə ilə hələdə yazışırsan"dedi sonda üzünə gülüş qataraq. O gün o oyunda Salehdə var idi. Yenə ona kölgə demişdi... Bir daha deseydi, yumruğu üzünə yeyəcəkdi! "Kölgə deyil Sofiya" dedim yenidən. "Kamran yaxşısan sən?"deməsi ilə Farizə döndüm. Yaxşı idim? Deyildim... "Mən yaxşıyam. Amma qarşımızda durmuş bu oğlan birdə kölgə desə, üzünə bir yumruq yeyəcək"dedim ayağa qalxıb masaya möhkəmdən vuraraq. Mən niyə bu insanlar bir masa ətarfında oturmalı idimki? Onlara sərt baxış atıb irəli addım atdım. Addımı atamağım ilə Sofiyanın əlindəki kofe yerə düşdü. Tez yerə əyilib yığmağa başladı. O yerdəki qırıqları yığarkən, bir qadının "Sənin fikrin hardadı hə?! Yenədə qırdın! Pulundan çıxacam"dedi. Addımı ataraq Sofiyanın yanına gəlib diz çökərək məndə qırıqları yığmağa başladım. Nə etdiyimi bilmirdim... Qıraqdan necə göründüyümdə vecimə deyildi. Gözündən yerə düşən damla yaşı görəndə əlimdəki qırığı möhkəmcə tutub sıxdım. Yerə baxan gözlərini mənə çevirib "Əlin... Nə etdiyini sanırsan axı sən?"dedi mənə. Gözlərim dolub durmuş yaşıl gözlərdə taxılı qalarkən, nə dediyini yenicə dərk edirdim. Gözlərimi ondan çəkib əlimə baxdım. Qanamışdı... Hiss etməmişdim... Əlimdəki qırığıda, əlimdən alıb ayağa qalxdı. Əli ilk dəfə idi əlimə dəymişdi... Onun gedişi ilə məndə ayağa qalxdım. Onun üçün çox çətin olmalı idi. Masadakılara bir şey demədən kafedən çıxdım. Bir şey edəcək halda deyildim.Çox güman evə gedib yenə ağlayacaqdı... Bu yaşında bu qədər problem ona çox deyildi? Evə gəlib yatacağıma uzandım. Yaşıdları seyib gülərkən, tək dərdləri sevgi olarkən, bu qız niyə bu qədər yükü çəkirdiki? Ona yazmaq istəsəmdə, işdə olduğu üçün yazmamışdım. İndi o qaranlıqdaa tək başına evə gedəcəkdi? Axmaq idim mən! Kafeyə gedib çıxış vaxtını öyrənib onun evə getdiyini gözümlə görməli idim. Əlimdəki qanı yumuşdum bu arada. Dərin bir çiziy düşmüşdü. Saat 5 ə qalmışdı kafenin qarşı tərəfindən o baş bu başa gedirdim. Amma gözüm qapıda idi. Burda olmağımın səbəbi yox idi... Saat 7 yə işləmişdi artıq. Bu qədər gec çıxırdı? Havada qaralmışdı. Addımı qarşıya keçmək üçün atdıqda kafedən çıxdığını gördüm. Ətrafa baxmırdı. Düz irəlləməyə başladı. Çox yorulmuşdu görəsən? O irəllədikcə məndə məsafə saxlayaraq irəlləyirdim. Telefonuna zəng səsi gəldikdə, qulaqcığı qulağına taxıb zəngi açdı. Qulaqcığı qulağına taxmamağı işimə yaramışdı. Ona bir addım ataraq dahada yaxınlaşdım. O isə artıq söhbətə başlamışdı. Qarşı tərəfin nə dediyini təbiki eşidə bilmirdim, amma Sofiyanın səsin eşidə bilirdim

- Hə Nunu indən işdən indi çıxdım
- Off sən bilirsənki O atanın pulu mənə lazım deyil! Öz zəhmətim ilə qazanıb öz xərclərimi ödəyə bilirəm. Bu gün məni evdə tək başıma qoyub yenə getdi! Bezmisem...
- Bilirəm güclü olmalıyam... Amma çox zəyifəm... acizəm ... Nəm nəysə yol gedirəm gözüm doldu yenə
- Nə gizlədim səndən həə ağlamışam... Bu gen kofe əlimdən düşdü yerə.. Sındı yenə.. Onun pulunda çıxacaq. Ordada da ağlamaq istədim amma özümü tutdum.
- Evə gedib ilk işim yemək olacaq. Havada çox qaranlıqdı qorxuram hər zamanki kimi...
- Caan bilirəm... Aramızda mesafeler olsada, mənim ən yaxınım sənsən.
- Ayy bax bu olar. Evə geden kimi görüntülü acaram başımı qarışdırarsan. Amma gecə yatanda nə edəcəm bilmirəm
- O vaxta bir sey taparıq onda. Yaxşı Nunum evə az qalıb çatıram
- Məndə səni canım mənim

Telefon danışığını sonladırdıqda məsafəm çox olduğundan addımı saxladım.Daha sonra 10 dəqiqədən çox yol getdik. Bir evə doğru addımlamağa başladı. Deyəsən evi bura idi. Normal imkana sahib olan bir evidi. Çöl görnüşü pis deyildi. Evə girdiyini gördükdə küçədə olan balaca bir daşa əsəblə təpiy atdım.Telefon danışığını beynimdə düşünməyə başladım. Evdəndə göründüyü qədər imkanları pis deyildi. Ondan pul almamaq üçün işləyirdi... Qaranlıqdanda çox qorxurdu. Bəs axşam nə edəcəkdi? Daha çox düşünmədən yol kənarına irəlləyib bir taksiyə mindim. Telefonumu çıxardıb vaxt itirmədən ona yazmağa başladım

Kamran: bu gün yazışmadıq hec. Bütün gün neynəmisən?
Sofiya: işdən indi gəlmişəm. Yemek hazırlayıram. Daha doğrusu dünən axsamdan qalan yemek var onu qızdırıram. Bəs sən?
Kamran: işlədiyini bilmirdim. Mən də evdəyəm
Sofiya: daha öncə yazışmamışdıqki deyemde :)
Kamran: həəə oda düzdü. Bundan sonra həmişə yazışarıq. Hər seyi bilərik :)
Sofiya: yaxşı de görüm sən harda yaşayırsan?
Kamran: Bakıda bəs sən?
Sofiya: Eynən məndə. Birinci dəfədi virtualda yazışdığım insan ilə eyni yerdə yaşayıram
Kamran: bu yaxşılığa işarətdi onda. Özünü necə hiss edirsən?
Sofiya: qarmaqarışıq) nəzakətəndə olsa məndə soruşum bəs sən?
Kamran: eynən məndə sənin kimiyəm. Sıxılıram... Axşam sənə zəng edərəm? Amma mən danışmamaq şərti ilə
Sofiya: o necə olacaq? Özüm sual verib özümdə cavab verəcəm?
Kamran: düz tapmısan :)
Sofiya: bəs niyə danışmayacaqsan?
Kamran: səsimə aşiq olarsan ona görə:)
Sofiya: Sən bir az egolusan deyəsən. Düz tapdım?)
Kamran: bir az yox daha çoxam. Zarafat etdmirdim dediyimdə zəng edərəm?
Sofiya: edərsən ...

Bölüm Sonu

Müəllif: Goncha