Zümrüdü İşıq (6-cı bölüm)

Qeydiyyat Şifrənin bərpası

Qadınla.Com

Tarix: 7-07-2020, 11:00

Müəllif: Lusi

Şərhlər: 8

Baxılıb: 4 157

Bölmə: Bölümlü Hekayələr

Səs ver:

(səs: 0)

İş çıxışında bərabər evə gəldik. İçəri keçdikdə, ortalıqda hec kimi görə bilmədim. Gözüm dostlarını gəzərkən, Aras mətbəxə keçib "Arkdaşlarım, dışardalar. Yalnızız evdə"dedi.
Evdə onunla bərabər tək olmaq... Çiynimi divarın bir küncünə söykəyib, ona baxmağa davam etdim. O isə soyducunu açıb, yemək üçün bir necə sey çıxartmışdı. Mənə hec baxmadan, yeməkləri qızması üçün qaz sobasının üstünə qoydu. Evdə belə bu maska ilə gəzəcəkdi? Axı niyə çıxmırdı, bu maska üzündən?

"Orda neden duruyorsun öyle? Haydi gec otur bir - iki lokma bir sey ye"dedi

Hec nə demədən, dediyini edib masa arxasına keçdim. Süfrəni hazırlayıb, özüdə düz yanıma oturdu. Özümü olduqca, halsız və boş bir insan kimi hiss edirdim...

"Məni ilk əvvəl qorudun... Sonra evinə aldın... İndi də qeydimə qalırsan..."dedim

Maskanı çıxartmadığından, O bir sey yemirdi... Yanımda eləcə durmuşdu...

"Kücük kızların buna ihtiyyacı var. Hani, sende kücük kızsın ya, o yüzden sanada yardım ediyorum"dedi

Bir sey demədən qarşıma çevrilib, yeməyimi yeməyə başladım. Mənə balaca qız deyib, dururdu. Oysa, mənim görnüşüm balaca idim. İçim çoxdan qocalmışdı. Saçlarım tünd qəhvəyi rəngə çalırdı. Amma bilmirdi, saclarım vaxtından əvvəl ağarmışdı. Mənim xəyallarım, reallaşmadıqca mən ölürdüm. Hec kimə bildirməsəmdə, bu belə idi...
Yemək bitdikdən sonra çıxan bir - iki qabı mənim yumağıma icazə vermədən, özü yumağa başlamışdı. Məndə onu kənardan seyr edirdim.
Qabı yuyub bitirdikdən sonra mənə döndü. Özümü itirmiş kimi, baxışlarımı tez yerə saldım. Ona gizlincə baxmağımı, görməyini hec istəmirdim.

"Uyku vaktı" dedi saclarını geriyə verib.

"Uykum yok" dedim geriyə bir adım atıb.

O, mənə bir addım gəldikcə, mən geriyə getdim yenə. Kürəyimin soyducuya dəydiyini görəndə, gedəcək yerimin olmadığını başa düşüb dayandım. "Uyuman gerek... Uyursan, her sey gecer" dedi yanıma yaxınlaşıb. Gözlərinin yaşılı ilə gözlərimə baxarkən, sanki hər seyi bilirmis kimi danışırdı. Yatanda belə keçməyən, ağrılarım vardı artıq.

"Əvvələr keçərdi... İndi isə keçmir...
Burda var olmağıma səbəb olan, hadisələr mənim beynimin içindən çıxmır. Nəyə inanıb, inanmadığımı belə artıq bilməz oldum. Burda niyə varam? Niyə sənin evindəyəm? Bu idimi arzuladığım həyat mənim? Mən, öz ayaqlarımın üstündə durmaq istəyərkən, bunu nəzərdə tutmamışdım. Tanımadığım bir adamın evinə gəlməyi, xəyal etməmişdim. Mən özümə belə bir gələcək arzulamazkən, indi çarəsiz bir vəziyyətdə, belə olmağım mənim nə qədərdə aciz bir qız olduğumu göstərir. Mənə balaca qız deyirsən ha? Bu balaca qızın, ruhu çox qocalıb" dedim içimdəkiləri açıb tökərək.

Məni başa düşərdimi?
Görərdimi, içimdəki yaralı məni?
Yaşıl gözlərində durduq yerə, qızartılar yaranmağa başladı. Özünü niyə sıxıb durmuşdu belə? Gözlərinə çox baxdığımı təxmin edib, baxışlarımı yerə yönəltdim. İncə, uzun əllərinin üzərində qalın damarları çıxmışdı. Ona nə olurdu?

"Hepsi gecicek..." dedi udqunub.

2 kəlimədən ibarət olan bir söz.
Nə gözləyirdim, məni başa düşməsini?!
Yaxınlığını görüb, əllərimi çiyninə toxunduraraq onu özümdən uzaqlaşdırdım.
"Sənin üçün asanddı! Amma gəl birdə, mənim pəncərəmdən bax həyata! O pəncərədən nə görərsən bilirsən? Yağışın yağdığını... Hər tərəfin palçıq olduğunu... Mən sənə nəyi başa salıramki? Sənin yaşantına bax, mənim yaşantıma..."deyib getmək üçün irəli bir addım atdım. Qolumdan tutub məni saxladı. Mən tam qarşıya baxarkən, yan tərəfdən mənim yanımda durmuşdu.

"Senin gözlerin çamuru görüyorsa, bu yağmurun suçu diyil..."dedi.

Kitab cümlələrinə qarnım tox idi mənim! Qolumu əlindən çəkib bu dəfə əsəbi şəkildə ona döndüm.

"Sənin bu həyatda, ən çox sevdiyin nəsə var?!" dedim.

Ah görək buna nə cavab verəcəkdi. Özünü dahi hesab eliyən, şəxsiyyət.
Bu sualım ilə duruxduğunu gördüm. Gözlərini məndən qaçırtmağa başladı. Amma sonra məni yanıldaraq "Kendimi..."dedi.
Gözləmədiyim bir cavab. Bu dəfə, mən duruxub qaldım. Ən azından O, özünü sevirdi. Mən hec özümü belə sevməyi bacarmırdım.
Nə deyəcəyimi bilmədən "Sənə şirin yuxular! Maskalı oğlan!"deyib yanından keçdim.
Arxamdan "İyi uykular, kücük kız" dedi.
Üzümü ona tərəf döndərmədən, piləkanlardan çıxmağa davam edib, otağa gəldim. Əsəbimi onun üstünə tökməyə çalışmışdım! Hətda, tökmüşdüm...
Çantamda olan telefonu əlimə aldım. Anamdan 3 zəng var idi. Mən 3 zəng ediləcək qədər, qiymətli biri idim. 2 gecə idi evdə yox idim. 3 zəngə..
Üstümü dəyişib, telefonu əlimə alaraq çarpayıma uzandım. Arasın dostları bu saatda harda gəzirdilər? Hamısı qəribə varlıqlar idi.
Telefon ilə oynamağa başladıqda, bir nömrədən mesaj gəldiyini gördüm.

"Uyudunmu?" yazılmışdı...

Arasın ola biləcəyini, hər kəs təxmin etdi hər halda.

"Uyumadım" yazaraq göndərdim.

Nömrəmi bu gün Şahnazdan aldığını, görmüşdüm. Amma səsimi çıxartmamışdım.
"Neden?"deyə yenidən bir mesaj atdı.
5 dəqiqə əvvəl məni görüb, danışmamışdıqmı?!
"Sən niyə yazırsan, mənə belə?!" yazdım.

Aras: Uyumadın için...
Aysu: Yatırdım mən
Aras: Uyu o zaman
Aysu: Niyə yatmağımı istəyirsən? Böyrəyimi falan çıxardacaqsan?!
Aras: Aynen
Aras: Kızım sen neden böyle düşünüyosun hep? Bende böbrek mafiyası olucak bir tip varmı?
Aysu: Tipini görə bilirəmki!
Aras: Kız haklı
Aysu: Dostların hələdə gəlməyib. Mən bu böyüklüyündə olan evdə, bu otaqda tək qalmaqdan qorxuram.
Aras: Onlar bu gün yok...
Aysu: Biz indi ikimizik bu evdə?
Aras: Evet sen ve ben

Sonuncu mesajını oxuyub telefonu çarpıya atıb ayağa qalxdım. İkimiz idik... Evdə çox böyük idi... Mənim içimə nə qorxusu düşdü belə...? Qapının döyüldüyünü gördükdə, qalxdığım kimi bir adımda çarpayıya oturdum.
Aras "Aysu... İyimisin? Mesajlarıma neden cevap vermiyosun?"dedi.
Qapını təkrar yenə döydü. Yenidən ayağa qalxıb qapıya yaxınlaşdım. Qapını açmadan
"Mən yaxşıyam... Yatmağa çalışıram. Azcada qoxuram" dedim hec nəyi gizlətmədən.

"Korkma... Benden sana kötlük gelmez. Ben kapı kenarında beklerim..."dedi.

Səsimi çıxarmadım
Əlimi qapıya qoyub, nəfəsimi içimə çəkdim. Mən qorxaq qız deyildim! Niyə belə olmuşdum?
Səssiz qaldıqda, Aras yenidən "İçin rahat diyilse, kapıyı kilitle..."dedi.
Məni bu qədər düşünməsini, hec fikirləşmədən əllərimi kilintə tərəf gətirib, qapını kilitlədim. Səsini çox güman eşitmişdi... Bəlkədə, indi qəlbini qırmışdım, bu hərəkətimlə... Amma mənimdə başqa edəcək, bir seyim yox idi.

Bölüm sonu

Müəllif: Goncha