Yara'na məlhəm (11-ci bölüm)

Qeydiyyat Şifrənin bərpası

Qadınla.Com

Tarix: 27-06-2019, 11:00

Müəllif: Lusi

Şərhlər: 4

Baxılıb: 4 384

Bölmə: Bölümlü Hekayələr

Səs ver:

(səs: 1)

Səhər acıldıqda böyük bir sevinclə ayağa qalxıb Sofiya ilə görüşəcəyimiz ailəvi resteroanlardan birinə gəlib ünvanı ona atmışdım. O gelincəyə qədər süfrəni səhər yemekləri ilə doldutdurub, onun gəlməsini gözləyirdim. Onun gəlişini gördükdə ayağa qalxdım. Mənim olduğum masaya tərəf yaxınlaşıb qısıq səs və bir o qədərdə utancaq bir hal ilə "Salam"deyib stol çəkərək əyləşdi. O əyləşdikdən sonra məndə əyləşdim. "Sənədə salam"dedim.Mesajlaşmaq daha asand idi. Üz üzə olunca dilim söz tutmurdu sanki. Daha doğrusu bu bizim ilk görüşümüz idi deyə necə davranacağımı bilmirdim. Bir az havadan sudan danışmağa başladıq. Sofiyanın gözü isə başqa bir yerdə idi sanki. Onun baxdığı yerə baxmağa başladım məndə. Baxdığı nöqtə bir atanın 7 ya 8 yaşında olan bir qıza şokaladlı çörək yedizdirməsi idi. Necədə həsrətlə baxırdı... Deyəsən, atası ona hec vaxt şokaladlı çörək yedizdirtməyib... Ediləcəklər siyahısında bu yox idi amma mən bunuda edəcəkdim. Oturduğum qarşı stoldan durub onun yanına keçdim.
"Burda niyə oturdun?" Verdiyi suala bir cavab vermeyib əlimə çörək dilimi alıb şokaladı sürtməyə başladım. O isə diqqətlə məni izləyirdi. Gülümsəyərək şokaladlı çörəyi ona uzatdım. Oda xefifcə gülümsünüb dodaqlarını aralayıb, bir dişləm aldı. Xəfif gülümsəmə üzündə getdikcə yayılmağa başlamışdı."Sən ilklərə imza atırsan... Mənə daha öncə şokaladlı çörək yedizdirən olmayıb" dedi. Bilirdim... Bu qızcığaza adi seyleri bele çox görüblər... "Demek ki mənə qismət imiş. Sofiya, bu gün iş çıxışı səni alıram və parka gedərik yaxşı?"Onu yellenceye mindirəcəkdim. Hər gün onunla bir şey edəcəkdim."Çox istəyərəm... bu arada çox sag ol her sey üçün. Amma indi dərsə getməliyik"dedi. Məndən çəkinmirdi artıq. Bu xoşuma gəlmişdi. Aramızdaki bağın nə olduğunu bilmirəm amma çox güclü bir hiss idi. Dərsə gecikməyək deyə ayağa qalxmışdıq. Yol boyu maşında musiqi dinləmişdik.Mahnı oxumağı sevirmiş... Bunu bu gün keşf etdim. Maşını məktəbin yan hissində saxlayıb bərabər maşından endik. Gözlər üstümüzə yönəldi."Rahat ol Sofiya... Ətrafdaki məxluqları gözündə çox böyütmə. Onlar hec neye deymezlər!" dedim. Ətrafa baxış atıb mənə döndü "Rahat olmaq o qədərdə asand deyil. Amma sən dediyinə görə rahat olmağa çalışacam"dedi.Bərabər məktəbə giriş etməyə başladıq. O yerə baxır, mən isə ona... Niyə gözlərim yalnız ona baxmaq istəyir? Onunla bərabər siniflərinin önünə qədər gəldim. Dərsin başlamağına az qaldığı üçün məndə öz sinifimə gəldim. Dünən ağlıma bir şey qoymuşdum. Bu il həqiqətən bu məktəbdən məzun olmaq vaxtı idi. Hər işde bir xeyir varmış.. Mən 2 il sinifdə qalmasaydım Sofiyanı tanımayacaqdım... Bu aralar anacaq onu düşünürdüm. İşin qəribə tərəfi bu mənə çox xoş idi. Ayrı-ayrı siniflərdə olmaq onun üçün darıxmağa sebeb olurdu. Yəni, mən darıxa bilirmişəm... "Sənin fikirin hardadı? Bu gün dərsə niyə Sofiya ilə bərabər gəldiz? Bütün məktəb bundan danışır bu dəqiqə" dedi fikirlərimdən məni uzaqlaşdıraraq Fariz. Klassik məktəb dedi qodusu... Nə deyəcəkdim bəs ən yaxın dostuma? Sofiyanın yaralarını ona açıb deyə bilməzdim. Nə deseydim bəs? Sofiya ilə biz nəydik? Çətin suallar olmuşdu. "Sofiya ilə mən dost olmuşuq onun üçün"Ağlıma daha məntiqli bir cümlə gəlməmişdi. Bizdən dost çıxmazdı... Ammaa məcburam belə demeyə... "Sən bir qızla dost olardinki? Həmdə, Sofiya..."deyib susdu... Cümlənin sonun yaxşı bilirdim... Sofiya səninlə necə dost ola bilər? Sofiya özünə qapanıq qızdı... Amma olmuşdu... "Sofiyada bir problem yoxdu. Problem ətrafdaki insanlardadı. Bir gün başqa yerdə bu məsələ haqqda danışarıq"dedim. Bilmirəm, niyə amma bu mövzunun uzanmasını istəmirdim. Zəngin vurulması işimə yaramışdı. Dehlizdeki inanların sol-sağ çiyinlərinə vura-vura Sofiyanın sinifinə gəlib çatmışdım. İçəri girdikdə səssizcə öz yerində oturmuşdum. Məni görüb gülümsəməyə başladı. İçəridə 5-6 nəfər qız var idi. Onlara fikir vermədən Sofiyanın yanına boş stol çəkib əyləşdim."Belə tez gələcəyini bilmirdim, ilk zəngdi hələ"dedi. Gəldə, mənə bir başa sal ... "Darıxdım ..." dedim. Olanı demişdim... Gözüm sinifdəki qızlara çevirildi daha sonra. Bizə baxıb pıçıldaşdıqların görəndə "Nəyə baxırsız daha öncə 2 söhbət edən adam görməmisiz hec?"dedim. Bir cavabları olmadığından susmuşdular. Bu an içəri bir qız daxil olub "Müdür hamını akt zalında gözləyir"dedi. Dayımın bizi akt zalına yığıb nəsə demesi hec xeyir əlamət deyildi. Sofiya ilə bərabər ayağa qalxaraq akt zalına gəldik. Yalnız 10 və 11 ci siniflər burda idi. Arxsa sıralarda boş qalan iki yerə keçib əyləşdik. Mənim yanımda Sofiyanı görməyə öyrəşsəydilər yaxşı olardı. Yoxsa gözlərini üstümüzdən çəkmirdilər. Dayımda akt zalına gəldikdə hamı məcburiyyətən bir nəfər kimi ayağa qalxdı. Daha sonra giriş edərək hər il dediyi sözləri təkrarladı. "Sabah 10 və 11 ci siniflər dərsdən sonra növbə ilə məktəbin çölünü boyamağa başlayacaqsız"cümləsi ilə fikrimi dayıma verdim. Bu böyüklükdə olan məkətəbin divarlarını bizə boyatdırmaq? Məqsədi nəydi axı! "Aranızda bunu nəyə görə biz eləməliyik, deyənlərin səsini eşidər kimiyəm. Cavab olaraq demek istəyirəmki, bunu şagirdlərin vaxtlaeını səmərli keçirtmələri üçün etmişik. Həm əylənəcəksiz həmdə oxuduğunuz yerə xeyir vermiş olacaqsız" Əylənmək?! Boya vura-vura əylənmək ha? Dayımın əyləncə anlayışı bu idi... "Gedə bilərsiz indi dərslərinizə valdeyinlərinizə acıqlama etmeyi unutmayın" Mən boya falan edən deyildim. Kamran boya edəcəkdi hə?! Hec vaxt! Məni hec bir qüvvə o boyanı etmeye mecbur edə bilməzdi "Kamran çox maraqlı olacaq biz birlikdə edərik?"demesi ilə Sofiyaya döndüm. Mən az öncə hec bir qüvvənin, mənə boya etdirə bilməyəcəyini söyləmişdim. Amma Sofiya qüvvəsi ayrı bir sey idi...

Bölüm Sonu...

Müəllif: Goncha